Αλήθεια, γιατί τόση φασαρία; Έχετε σκεφτεί ποτέ ποιος κάνει περισσότερη φασαρία σε ένα σπίτι όπου ζουν παιδια; Η απάντηση είναι προφανής: τα παιδιά βέβαια! Ή μήπως όχι…;
Λοιπόν, το σκέφτηκα αρκετα και κατέληξα στο ότι τα παιδιά κάνουν τη φασαρία που πρέπει να κάνουν! Παίζουν, τρέχουν, φωνάζουν, γελούν, απαιτούν, βλέπουν “παιδικά”, διηγούνται ιστορίες, κλαίνε… Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται και το ξέσπασμα… Το οποίο ξέσπασμα μπορεί σαν αφορμή να έχει το σπιτάκι που “δεν το φτιάχνω καλά”, “το ίδιο φαγητό με χθες;”,” γιατί πρέπει να μην πάμε με άδεια χέρια στο σπίτι του φίλου μας;”, “θέλω να φορέσω το κουστούμι μου τώρα που περιμένουμε κόσμο(!)” και τόσα άλλα που αν σκεφτούμε όλοι εμείς οι γονέις μπορούμε να φτιάξουμε μία λίστα χωρίς τέλος! Και ένω ξέρουμε ακριβώς τη στιγμή που θα ξεσπάσει η μπόρα, τι κάνουμε; ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ. Γιατί το κάνουμε; Γιατί πιστεύουμε ότι έτσι θα “σπάσουμε τον τσαμπουκά”. Είναι έτσι όμως; Ας δούμε λοιπόν τη συνέχεια: υψώνουμε φωνή και το μικρό μας υψώνει και αυτό τη δική του. Εμείς αρχίζουμε και “φορτώνουμε”. Έδω αρχίζει η επίδειξη εξουσίας! Εμείς, σα γονείς, μαλώνουμε το παιδί μας φωνάζοντας και αυτό μπορεί να ξεσπάσει άσχημα. Τότε ακριβώς ο έλεγχος χάνεται…. Δύο άνθρωποι νιώθουν πληγωμένοι και το κυριότερο, δεν υπάρχει λόγος σοβαρός. Ό,τι έγινε πρόκειται για ένα ξέσπασμα που οφείλεται απλά σε συσσωρευμένη ένταση, κυρίως από την πλέυρά μας. Αμέσως μετά, η μαμά γεμίζει τύψεις γιατί γνωρίζει ότι το συμβάν θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ο λογός είναι απλός: η αφορμή και η αιτία ήταν χωρίς ουσία και σπουδαιότητα!